koca 4 sene...

 Şimdi mezun oluyorum. Kendimi hem heyecanlı hem de hüzünlü hissediyorum. Garip bir duygu. Mesleğimi yapacağım için, içim kıpır kıpır ve heyecanlıyım. Yalnız buradaki hikayenin bitmesi de bir o kadar hüzünlü. Koca 4 sene... 

Ortaokulda 6. Sınıfa giderken kendime "ben Psikolojik Danışman olacağım" demiştim. Hayat bazen bizi geriye atabiliyor veya geç kalabiliyoruz. Liseden mezun olduktan sonra yavaş yavaş inancım kırılmıştı. Yaşıtlarım mezun oluyordu ve kendimi geç kalmış hissediyordum. Fakat hep içimde bir psikolojik danışman olmak vardı. Yeniden başladım çalışmaya. Vazgeçmedim ve çabalamaya başladım. Çok yorucu bir süreçti benim için ama sonunda PDR bölümünü kazandığımda hayatımda mutlu olduğum ender anlardan birini yaşadım. Geldik bu şehre ve herkes bu şehirde yapacak bir şey yok, güzel değil diyordu. Evet şehrin imkanı o kadar geniş değildi ama insan kendi hayatını farklı uğraşlarla güzelleştirebiliyordu. Bende elimden geldiğince güzelleştirmeye çalıştım.

Neler mi yaptım: 

İngilizce kursu, geziler, etkinlikler, mangal partileri, kaliteli dostluklar, doğum günü kutlamaları, çarşıdan yurda yürüyüşler, yürüyüşler eşliğinde sohbetler, uygulama oteli sohbetleri 😄, topluluk başkanlığı, tanışma kahvaltısı, piknikler, iftar yemekleri, hocalarımızla keyifli sohbetler, mezuniyet balosu, kep atma töreni vee daha bir çok hatıralar... Hepsinin yeri bende ayrı ayrı kıymetli. Şimdi yazarken bile bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor koca 4 sene vee ben o anıları tekrar yakalayamıyorum. Artık bir Psikolojik Danışmanım. Ben hayalimi gerçekleştirdim ve sıradaki hedeflerimin peşinde koşma zamanı geldi. Hayallerinizi, hedeflerinizin peşinden her zaman koşun. Zamanı ne olursa olsun hiçbir şey için geç değil. Belki hata edeceksiniz, yanlış yapacaksınız, yorulacaksınız ama asla vazgeçmeyin...